Lieve Dalto-ers,
Als familie willen wij jullie bedanken voor alle betrokkenheid en medeleven die wij hebben ervaren na het overlijden van mevrouw of ‘oma’ Brouwer. Bijgaand de dankkaart.
Oma woonde in het houten huisje tegenover het veld. Op 2 april wordt het huis opgeleverd aan de gemeente. De gemeente heeft ons laten weten dat er waarschijnlijk asielzoekers of anti-kraak in zal komen. Dit zal ter overbrugging zijn, totdat ze weten wat zij met het huis en de grond zullen gaan doen.
Op 2 april 2024 wordt daarmee een tijdperk van 59 jaar afgesloten. In april 1965 kwamen Ben en Gerda namelijk al op De Woerd wonen. Toen nog een waar paradijsje; een huisje middenin de weilanden. Met een baan als beheerder van alle sportvelden in Driebergen en een grote liefde voor natuur, stopte opa hart en ziel in het verzorgen van de grasvelden en de begroeiing eromheen.
Opa en oma waren beiden zeer sportief (en bloedfanatiek), en wilden dit graag doorgeven aan hun kinderen. Opa zelf had als voetballer zijn kruisbanden afgescheurd. De kinderen op voetbal, was daarom geen optie. Dan maar alle zes op korfbal. Zo ontstond een echt korfbalgezin, wat zich door de jaren heen uitbreidde naar een hele korfbalfamilie. In het nageslacht van opa en oma vallen maar liefst 26 korfballers te tellen (35 inclusief aanhang).
Opa en oma raakten nauw betrokken bij Dalto en waren wekelijks op het veld te vinden. Het houten huisje was lange tijd een elementair onderdeel van Dalto. Hier kon je heen om gratis tosti’s te eten, de sleutel van de toenmalige kantine te halen, je scooter te stallen, te telefoneren (mensen die ‘netjes waren’ boden hiervoor een kwartje aan), je lekke band te laten plakken of de ballen van je team op te bergen in het schuurtje.
Sinds het overlijden van opa in 2015, woonde oma alleen in het huisje op De Woerd. Hoewel zij wat minder outgoing was dan opa als het ging om praatjes maken met clubleden, was zij stilletjes toch heel betrokken bij Dalto. Zo lang ze dit nog kon liep ze met haar rollator rondjes op De Woerd en keek van een afstandje naar de teams die trainden of speelden. Wekelijks vroeg zij aan ons hoe het eerste er nu voor stond en las ze de verslagen in het AD. Haar kleinkinderen waren haar grote trots. Elke zaterdag wachtte zij geduldig op hen voor een bezoekje of appje met wedstrijdanalyse. Het standaard advies aan ons was ‘fel zijn hoor!’. Het wedstrijdoverzicht lag altijd op een vaste plek in de kast.
Oma genoot tot het einde aan toe van de reuring op De Woerd. Ze fleurde op van elke voorbijganger die naar haar zwaaide, en probeerde hen aan het postuur te herkennen. Dat ging de laatste jaren niet altijd goed meer, want zelfs als er een meisje voorbij kwam zei ze ‘dat was er één van Tanja hoor!’. Tja, laten we het maar op de slechtziendheid gooien… Ook zij wist dat het zaterdag was, als ‘s ochtends vroeg de auto’s met jeugdteams voor de deur kwamen parkeren. Het liefst zat ze dan de hele dag in de tuin zodat ze het fluitje van de scheidsrechters en het gejuich bij doelpunten kon horen. Daar leidde ze dan uit af of het team gewonnen of verloren had. Als het aan oma lag, zou het veldseizoen het hele jaar duren. Die van 2024 maakt ze helaas niet meer mee. Hoewel het voor haar goed was zo; met 92 jaar had ze haar leven geleefd en zoals ze ons graag vertelde, wist zij waar ze na haar dood naartoe zou gaan.
Lieve Dalto-ers, nogmaals dank voor al jullie betrokkenheid; bij opa en oma, en bij ons als familie. Makkelijk is het nooit, afscheid nemen van geliefden of de sleutels inleveren van een haast iconische plek, maar we zijn dankbaar voor de herinneringen en voor de club die zo meeleeft.
Liefs, fam. Brouwer
• Dankkaart oma Brouwer
• De rouwkaart in pdf
 .
