Ik was al lekker vroeg in de ochtend op weg naar Brussel en zong luidkeels mee met de gouwe ouwe van het welbekende ‘Mannekoor Karrespoor’ met ‘Lekker op de trekker’. Had natuurlijk mijn gele overall en zwarte klompen aangetrokken en was tot laat in de avond nog bezig geweest met mijn spandoek. Ik parkeerde in een van de zijstraatjes van de Wiertzstraat, vlakbij het gebouw van het Europees Parlement en al gauw zag ik een grote menigte staan. Ze zongen luidkeels mee met ‘Europapa’ en al snel stond ik op een hooibaal te slurpen aan een lauw blikje bier.
Mijn ogen speurde naarstig naar nog meer D-siders of bekenden uit de korfbalwereld. Totdat mijn oog viel op een schaars geklede wulpse boerin en ze gaf mij een vette knipoog, ik lachte verlegen en wenkte naar haar. Ik vroeg of ze mij wilde helpen met mijn spandoek op te hangen. Het was toch een groot gevaarte geworden van bijna 12 meter; ”Kris Boere moet blijven!!!” stond erop. Al gauw vroeg ze wie Kris Boere was? Ik reageerde in eerste instantie verbaasd, ‘daarvoor zijn we hier toch?’ Na een minuut of tien stond ik gedesillusioneerd leunend tegen mijn auto, was ik nou zo naïef geweest? Ik vond het juist zo’n mooi gebaar dat er speciaal voor hem ‘Boere protesten’ waren georganiseerd door de bond, in het hart van Europa. De boerenbond welteverstaan en dus niet klaarblijkelijk het korfbal(ver)bond.
Maar diep in mijn hart wist ik misschien ook wel beter, Kris zou ook niet zwichten voor een groot protest in Brussel. Maar mijn korfbalhart blijft toch protesteren. Hij gold toch als een van de grootste talenten van onze club. Hij liet korfbal soms ogenschijnlijk makkelijk er uit zien, zijn manier van spelen was frivool, speels, energiek en soms een genot om naar te kijken. Hij is nog jong en de overstap van junior naar senior is niet altijd even makkelijk. De juniorentijd heeft toch meer een zweem van romantiek, meer onbezonnenheid, minder moeten, meer vrijheid. Lekker op een warme zomeravond tot zonsondergang schieten op de korf en na afloop een koud biertje drinken met je teamgenoten.
Ik zag zijn vader afgelopen zaterdag met tranen in zijn ogen langs de kant staan, daar staat dan je zoon licht voorovergebogen met een glimlach onder zijn mooie bos krullen afscheid te nemen. Je talentvolle zoon die zegt niet meer gelukkig te worden van het spelletje. Dat moet pijn doen, dat doet verdriet, maar desondanks denk ik dat er ook veel is om op trots op te zijn.
Ik dacht op de terugweg in de auto aan Marco van Basten die destijds afscheid nam van zijn voetbalcarrière bij AC Milan in een volgepakt San Siro, door een blessure een enkel die helemaal kapot was geschopt. Trainer Fabio Capello zat in de dug-out en was tot diep in tranen geroerd. Kijk het maar is terug, het zijn memorabele beelden. Kris stopt niet omdat hij fysiek niet meer kan, maar omdat hij mentaal niet meer wil. Wellicht is deze keuze misschien nog wel moediger, natuurlijk is het jammer, maar ook knap en mooi dat je dit op deze jonge leeftijd beslist. Daar mogen zijn ouders ook trots op zijn, want het enige wat een ouder wil, is dat zijn of haar kind gewoon gelukkig is. Wie weet komt hij er nog eens op terug, als hij straks in Canada op een warme zomeravond, naast een uitgestrekt glooiend weiland bij een boerderij in de avondschemering een balletje staat te schieten. En na een koud slokje bier met weemoed en verlangen terugdenkt aan Dalto en het weer begint te kriebelen. Dankjewel Kris, ik zet nog een keer het ‘Mannekoor Karrespoor’ op met natuurlijk ‘Mooi Man!’.
Kus AvdP
