De thuiswedstrijd tegen DVO markeert het afscheid van hoofdtrainer Herman van Gunst. Althans: het is de laatste thuiswedstrijd onder zijn leiding. Het werd geen succesvol jaar, maar gezien de omstandigheden zat er ook niet meer in. In samenwerking met zijn staf heeft Herman zich vol ingezet om er het beste uit te halen.
Een vlekkeloos rentreejaar is het niet geworden. Er waren misverstanden en verschillende verwachtingen. Zo’n litteken is voor niemand fijn, maar het spijt me dat dit juist Herman moest overkomen.
Vorig jaar zomer werden we geconfronteerd met een acuut probleem: vanwege zijn gezondheid moest Adriaan besluiten te stoppen. En dat op de rand van zomer. Een mission impossible is teveel gezegd, maar feit was wel dat vrijwel alle geschikte mensen ‘onderdak’ waren. Een in allerijl georganiseerd overleg kwam met een top 3 van geschikte oefenmeesters. Unaniem besloten we dat Herman daar zeker bij hoorde. Vanwege zijn verdiensten in zijn eerste periode bij Dalto. Vanwege zijn betrouwbaarheid. Vanwege zijn menselijke insteek, zo keihard nodig op dat moment in de groep. ‘Neet zo zeuren, we gaon korfballen’, zou hij kunnen zeggen. Maar ook omdat we wisten dat Dalto een warm plekje in het hart van Herman had veroverd.
Het zal ergens rond 1994 geweest zijn. We waren net naar Drenthe verhuist, in een niedsem dörp vlakbij de woonplaats van de familie Van Gunst. Ik werd voor dagblad Trouw (of was het een of ander sportmagazine?) gevraagd om een artikel te schrijven over Herman. Over zijn betrokkenheid bij DOS’46. Over zijn kwaliteiten. Over zijn passie. Zijn uitgebreide korfbalcarrière. Het werd een lang gesprek aan de keukentafel, meer dan een doorsnee interviewtje. Ontmoette Roelina, het bijna eeuwige thuisfront van Herman. De meeste interviews die ik mocht maken werden in de loop van de jaren hooguit een vage herinnering, maar dit gesprek was anders.
In de loop van de jaren kwamen we elkaar regelmatig tegen. In het kleine korfbalwereldje, maar ook via het onderwijs. Ook daar ging Herman voor goud. Hij is niet zomaar tevreden. Legt de lat vooral voor zichzelf hoog. Ik respecteer Herman bijzonder.
Het is geen toeval dat Dalto met Herman de grootste successen tot nu toe heeft behaald. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen. Hoe dan ook: Herman ga ik missen. Geen rondje bitterballen meer, het laatste pilsje voor de rit terug. Misschien ooit, als Dalto weer een topsucces kan noteren, dan .. Als het aan mij ligt nodigen we Herman dan uit voor een ereplaats.
Herman bedankt!
Henry
