Twee weken terug, zaterdag, de kraker tegen SKF in Veenendaal, juist het weekend waarin ik een familieweekend heb gepland. Hoe verzin je het?! Even op en neer zat er niet in en ik was dus aangewezen op de ouderapp. Gelijk in rust (4-4) en ik vraag naar het spelbeeld, ‘wisselvallig’ is het antwoord. Probeer me een beeld van de wedstrijd te vormen, maar dat lukt slechts voor een deel.
De tweede helft verloopt goed, we komen voor, gelijk, voor, gelijk… Wat gebeurt er daar? Laatste minuut, 11-10, verloren. Geen kampioen, geen NK, balen. Maandagochtend nog een appje van Kas: ‘Konden trouwens wel trots zijn op hoe ze speelden hoor zaterdag’. Dat is dan toch fijn om te horen.
Vorige week woensdag, er bestaat een kleine kans om nog kampioen te worden. Dan moet SKF verliezen van Tiel ’72 en wij winnen van KVZ. Kortom, we hebben het niet zelf meer in de hand en dat betekent dat we nog maar één doel hebben, het seizoen goed afsluiten.
Twee trainingen vol in de zon volgen en we doen het rustig aan. Niet te veel lopen, tussendoor een raketje eten en vooral tactiek. Laten we het braziliaantje eens proberen bedenk ik me. Nog best lastig, maar na twee trainingen gaat het aardig.
Afgelopen zaterdag, KVZ komt op bezoek. Ietsje later dan gepland, wegens oponthoud op de snelweg. Inge en Iris houden de voorbespreking, de groep vult het goed aan. Vervolgens inschieten, warmlopen en veel water drinken. We zijn er klaar voor!
Binnen de kortste keren staan we voor, Jonas twee keer zuiver van afstand. Ook Inge komt haar afspraak na (‘laten zien wat ik je geleerd heb’) en scoort een voor haar karakteristieke doorloopbal, waarna Rick de stand van dichtbij op 4-1 brengt. Bij 6-2 staat ook Jesper op het scoreformulier en laat hij zien geleerd te hebben dit seizoen, een afstandschot. Kort daarna volgt Inge wederom met een doorloopbal.
Ondertussen is Nienke in het andere vak flink door haar enkel gegaan. Op het moment dat ik haar opgetild heb en vraag of ze wel door kan spelen klinkt het resoluut, ‘ik wil doorspelen’. De laatste wedstrijd in de D1 en dat nog wel thuis, ik kan het me helemaal voorstellen, maar het moet wel verantwoord zijn.
Kort daarna de eerste waterpauze en een snelle blik op het scoreformulier doet mij besluiten, het is tijd voor het braziliaantje!
Het publiek hoor ik nog zeggen, ‘wat zijn zij nou aan het doen?’, het wordt georganiseerd en neergezet. Zou het dan toch lukken? Eerste pass goed, er wordt goed uitgestapt en ook tweede pass lukt. En dan de laatste pass, maar helaas… Deze komt er niet van. KVZ let net iets te goed op waarschijnlijk. Direct een tweede keer mislukt ook in het laatste deel. Jammer, maar toch bijzonder dat het zo snel wordt opgepakt.
Vlak voor rust moet Nienke helaas toch het veld verlaten, het gaat echt niet meer, dat kun je zien. Maar wat knap, puur op wilskracht doorgegaan en voor het team klaar willen staan, zoals we haar kennen. Iris (D2) vervangt haar.
Inmiddels is het na twee goals van afstand van Jonas en Jesper rust, stand is 8-5. Nog niet helemaal tevreden eerlijk gezegd, iets beter voorverdedigen, iets meer tempo maken. Maar ook, het gaat goed (bal bijvoorbeeld snel het vak uit bij een onderschepping) en dit moeten we ondanks het warme weer volhouden. Maak er wat moois van!
Als ik samen met Jonas het clubhuis uitgelopen kom staat iedereen reeds klaar en heeft de scheidsrechter al gefloten voor het begin van de tweede helft. Ik moest echter nog wat bespreken. Hij was aan het mopperen, zeuren en had toch al drie keer gescoord. We bespraken het en luisterden naar elkaar, een bijzonder moment dat ik niet zal vergeten, en mijn boodschap op dat moment: ‘geniet van de tweede helft’!
En genieten werd het de tweede helft! Even op een rijtje:
- Inge komt op een totaal van vijf doelpunten (!) (waaronder twee strafworpen, 100%) en bewijst dat ze het kan (zoals vrijdagavond nog besproken met haar);
- Jesper is ouderwets op dreef en scoort over de hele wedstrijd gezien de helft doorloopballen en de helft afstandschoten, vier in totaal, klasse;
- Rick heeft aanvallend stappen gezet (sneller handelen, meer durven) en laat zijn tegenstander meerdere malen zijn rugnummer zien;
- Dennis laat vier doelpunten door, gelukkig voor hem zie ik dat pas achteraf op het scoreformulier, want wat ik heb genoten van het feit dat hij geleerd heeft aanvallend de juiste keuzes te maken (niet elke bal schieten) en van zijn zwevende doorloopbal (strafworp Inge);
- Iris (D2) speelt ook in onze laatste wedstrijd als een van ons mee en tot mijn verbazing zag ik zelfs een pass met links gegeven, toch nog wat van me geleerd hè Iris 😉
- Onze Iris weet zeer gevaarlijk te zijn vanuit de diepte en weet Jonas keer op keer zeer fraai vrij te passen, gegarandeerde doelpunten. Ze bekroont haar werk met een afstandschot;
- Xanne verrichtte veel nuttig werk en had weer de taak om de aanvoerster van KVZ te verdedigen, toen bleek dat ze nog niet gescoord had gooide ze er gelijk even een doorloopballetje in, al vindt ze zelf dat ze dat niet kan;
- En tot slot Jonas, hij komt tot zeven goals (zes veldgoals!) en geniet, één blik die we uitwisselen zegt genoeg. Hij heeft zich ontwikkelt, al was dat niet altijd even makkelijk. Ik ben trots!
KVZ is echt geen slechte ploeg en blijft ondanks dit alles sportief, dat moet gezegd worden. Halverwege de tweede helft staat het echter al 15-8 en dan mogen we nog eens ruim tien minuten. Waar gaat dit heen vraag ik me nog af?! Genieten is het! Als ik twee minuten voor tijd Gijsbert inbreng, maakt hij het feest compleet. Hij gooit er in twee minuten nog eens twee goals bij. Een eindstand van 22-10, weergaloos!
Vlak daarna krijg ik een telefoon onder m’n neus geduwd. Tiel ’72 – SKF, eindstand 10 – 14. SKF kampioen en naar het NK. Op dat moment kan het me niets schelen, ik spreek nog even met Bob (coach van KVZ) en loop vervolgens met een lach en tevreden gevoel richting het clubhuis. Nog maar eens een ijsje eten met z’n allen.
En zo komt er bijna weer een eind aan een memorabel seizoen. We hebben samen naast het korfbal veel gedaan en ondernomen, hard getraind en ontwikkeling gezien, een NK gespeeld, gelachen en bijzondere momenten beleefd. Hoewel ik weet dat ik elk seizoen weer een leuke nieuwe groep mag begeleiden, zal ik jullie niet vergeten en heb ik er toch wel een beetje moeite mee dat er aan dit seizoen binnenkort een einde komt…
Robin
