In huize AvdP was het afgelopen maand niet heel erg gezellig. Puntloos onderaan in de KL heeft zijn neerslag op mijn normaal zo positieve mindset. Toen ik ook nog eens voor Jan met de korte achternaam naar DSC was gereden, was mijn mindset gezakt naar standje strontchagrijnig. Want in Eindhoven sloeg het weer ineens om in code rood, terwijl we met een voorzichtige code geel waren vertrokken. Mijn hartslag ging omhoog en het schotpercentage denderde met sneltreinvaart omlaag. Het leek potverdorrie wel alsof de selectie de weken ervoor collectief op de Intensive Care had gelegen.
En toen kwam daar vorige week ineens dokter Joost aanrennen. Het leek wel een scène uit Medisch Centrum West. Met stethoscoop, defibrillator in de hand. Hij luisterde aandachtig naar alle korfbalharten en al snel volgde een diagnose. Tweemaal daags een knuffel van Wattel. Hij bracht de selectie weer tot leven. Het was Gortverdorrie ook wel nodig een paar puntjes!
En eerlijk is eerlijk: mijn leven had opeens ook weer zin. Ik lachte weer, kwam vrolijk thuis en genoot afgelopen zondag van mijn schorre stem. Opgelopen in Bennekom. En op maandag kon ik met een gerust hart de korfbalpodcast luisteren zonder scheldend in de auto te zitten.
Het was een heerlijk potje. Spanning tot het einde. Hoogstaand? Nee.
Maar boeien, wat maakt het uit? Dit was nodig. Heel erg nodig.
Even voelde het alsof het onmogelijke weer mogelijk werd. De magie en het ongrijpbare van sport. Onder aanvoering van een Glorius Gort, zouden ze het in de Engelse kranten hebben gekopt. “No Guts, No Glory, Just Gort” of “Doctor Wattel Diagnoses Win, Glorious Gort Delivers Cure”. Met passie, strijd en een portie overlevingsdrang die je normaal alleen ziet bij patiënten van Wattel die net horen dat ze tóch naar huis mogen.
Lag het aan de diagnose en het recept van dokter Joost? Gebruikt hij pillen die wij niet kennen? Heeft hij gedreigd met een endoscopie bij nog een gemiste strafworp?
We zullen het nooit weten.
Wat we wél weten: het heeft gewerkt. Glorius Gort racete met 3000 pk langs van Roekel en het vuur spuwde uit zijn ogen.
En nu graag door.
Want als we fijne feestdagen willen, dan hoop ik toch echt dat er aanstaande zaterdag nog twee puntjes bijkomen.
Iedereen wil tenslotte een gezellige kerst.
Zonder infuus.
En mét Dalto in leven.
Kus,
AvdP
