Mijn leven hing afgelopen tijd aan een zijden draadje, ik was net als de rest van half Nederland geveld door een serieuze griep. Lag al een paar dagen in bed met hoge koorts, het ene moment werd ik badend in het zweet wakker en het andere moment rillend van de kou. Een droge mond, piepende luchtwegen, trillend ooglid, het kon niet meer lang duren. Ik was hevig aan het ijlen, leed aan hallucinaties en uiteindelijk dommelde ik weg in een diepe slaap.
Ik droomde dat ik liep over de Woerd, richting de Dalto-kantine. Het sneeuwde en een mooie witte deken daalde neer over de sportvelden. In het kraken van de sneeuw zag ik dat veld 2 was omgetoverd tot een mooi verlichte ijsbaan. Het terrein was versierd met vrolijke gekleurde lampionnen en een grote kerstboom met lampjes pronkte op het terras. Onder de luifel stond een ‘koek en zopie’ tent, waar warme chocolademelk, glühwein en verse erwtensoep werd geserveerd. Uit de speakers klonken vrolijke kerstliedjes en op het ijs speelde men ‘korfbal on ice’.
Ik kreeg spontaan een glaasje glühwein in mijn handen geduwd van de voorzitter en hij vroeg of ik ‘het beneden wilde zien?’. ‘Beneden?’ Voor ik het wist werd er een groot luik geopend en waande mij in de Kuip van Rotterdam. Ik liep via een lange wit marmeren trap naar beneden. Aan weerszijden hingen er prachtige verlichte foto’s met de successen van onze club. Aan de ene zijde de sportieve hoogtepunten en legendarische spelers. Aan de andere zijde een eerbetoon aan alle vrijwilligers door de jaren heen, want zonder hen zijn er geen successen.
Aan het einde van de trap keek ik verder naar beneden waar een prachtig speelveld opdoemde, omringd met duizenden goudgele kuipstoeltjes en aan de lange zijdes spelden de zwarte stoeltjes onze clubnaam DALTO. Vanaf het plafond scheen er een licht op het veld met het logo van onze D-side buldog. Ik werd rondgeleid langs alle faciliteiten, naast de luxe kleedkamers met jacuzzi, was er een fitnesszaal, een Turks stoombad en massageruimte met een optie voor een ‘hammam-treatment’. De VIP-Box gesitueerd naast het **restaurant en de bioscoopzaal. Ik moet zeggen, ik was onder de indruk. Vlak voor de trap weer naar boven, passeerde ik onze ‘eigen’ Boere, die net aan het oefenen was in de ‘droogschietruimte’. Die voor de gelegenheid een trui had aangetrokken met “Merry Krismas”. ’Droogschieten’? ‘Wat is dat nou weer?
Het is een nieuw fenomeen, overgewaaid uit Azië, het simuleren van een korfbalschot, net doen alsof of je een doelpunt scoort. Het is zeer goed voor het mentale welzijn en je kan het werkelijk overal doen. Gewoon twee armen in de lucht en twee handjes naar buiten klappen.
Ik werd inmiddels naar een helder wit licht getrokken en schrok opeens wakker door een klap in het gezicht, niemand bleek te weten wie dat had gedaan. Ik bleek toch geen bijna-doodervaring te hebben gehad, maar de huisarts zei dat ik leed aan een serieuze vorm van mannengriep. Voor de zekerheid had ik toch al vast mijn trouwe vriend Doryan gebeld en Voorneveld bleek tegenwoordig een scala aan mogelijkheden te hebben. Een geel-zwarte kist uiteraard, of een van rieten korfbalmanden gemaakt, zelfs de mogelijkheid om je te laten inwikkelen in een van de D-side spandoeken. Mooie toevoeging voor op de webshop. Langzaam krabbelde ik inderdaad toch weer op en kon er zelfs weer uit voor een boodschapje. In het gangpad van de supermarkt zag ik mijn zoon ‘droogschieten’ en zelfs even juichen, het was een doelpunt. Ik glimlachte en dacht dat de wereld er een stuk beter uit zou zien als we allemaal gaan droogschieten. Gewoon doen net als of, fijne kerst.
Kus AvdP
