Als de dauw nog als een warme deken over De Woerd ligt en de zonnestralen langzaam deze in rook laten oplossen, dwarrelt hij al rond over de velden. Om hem heen verzamelen de jongste leden zich vroeg rondom de kantine, de een uitgeslapen en met strak gekamde natte haartjes, de ander met nog het slaap rondom de ogen, plukken punkhaar en een geel shirt tot over de knieën. Met een schuin oog ziet hij dat de velden nauwkeurig worden afgemeten en pionnen worden geplaatst en hoort hij dat de stilte en de rust plaatsnemen voor het geklingel en gerinkel uit het materialenhok. Het ongeduld, getrappel, het gelach en plezier van de tientallen kinderen en hun coaches. Waar de ouders en opa’s en oma’s, zich al slurpend tegoed doen aan een warme kop koffie of thee en zich klaarmaken voor de wedstrijden, verzamelt hij ondertussen zijn team van jeugdscheidsrechters als een dirigent om zich heen.
Al tientallen jaren begeleidt hij een geheel orkest van jongeren op tot een harmonieus stel van fluitisten en spelbegeleiders. Met uiteindelijk het doel om zich als arbiter te kronen. Ron Spruit ook beter bekend als ‘Ron Fluit’ heeft dit project tot grote hoogte geblazen. En het opleiden van onze jeugd tot scheids, tot een prachtige symfonie heeft geschreven waar Wolfgang Amadeus Mozart nog een puntje aan kan zuigen.
Het componeren en begeleiden van fluitconcerten is al een kunst op zich, maar het enthousiasme en het plezier waar hij dat mee doet is bijzonder. Als een stille kracht zet hij zich samen met de arbitragecommissie in om iedereen die dat wil dit pracht vak te leren. En geloof mij, dat is niet altijd eenvoudig. Want als scheidrechter moet je tegen een stootje kunnen. Waar er gelukkig nog geen taferelen zijn zoals in het voetbal, kan je toch soms rekenen op boegeroep of een ‘pannenkoek’ of ‘blinde vink’ vanuit het publiek.
Ik zou volgens mij een slechte scheids zijn, ik zou ieder weekend rijkelijk strooien met gele en rode kaarten alsof het Sinterklaas is. Het zou mij ook niet verbazen als ik op de vuist zou gaan met een irritante toeschouwer of een superbijdehandje van een coach. Ben ook zeer gevoelig als er een envelopje met wat knisperende eurobiljetten onder de kleedkamerdeur zou worden geschoven. Maar ook zwakke knieën voor complimentjes een vette knipoog of luchtkusjes van het vrouwelijk schoon. Helemaal als ze ook nog gaan zeggen dat ik er nog best goed uit zie in mijn strakke scheidsrechteroutfit.
Kortom ik hou het voorlopig even bij het schrijven. Maar hoewel ze zeker niet onopgemerkt zijn binnen de club, mag het S-Team, wat mij betreft wel wat meer waardering krijgen. Zeker de passie waarmee die jeugdopleiding wordt gedirigeerd. Laten we beginnen om ze toe te voegen aan de teamfoto’s ieder jaar op de site en dan ook bovenaan zetten. Want zonder hen zijn er helemaal geen wedstrijden. Zullen we ze geen scheids meer noemen maar maestro’s? Of zullen we als blijk van waardering weer gaan beginnen met nafluiten? Zoals de bouwvakkers dat vroeger deden ‘fiet fieuw’.
Kus, AvdP
