Meestal haal ik mijn schouders op als iemand neerbuigend commentaar of kritiek heeft over korfbal. Het is vaak onwetendheid en onnozelheid en aangeleerd gedrag zonder te weten of het eigenlijk wel klopt. Het zijn namelijk veelal types die in het dagelijks leven het heel stoer vinden om bij alles wat ze vinden er ook hard bij te schreeuwen, of ze hun aanwezigheid en geboorte constant willen claimen. ‘Vergeet niet dat ik besta!’ Die alles gooien op de vrijheid van meningsuiting, al moet je ze niet vragen om het te spellen. Het loopt dikwijls op straat met een ‘Red-Bull Racing Team’ trainingsjackje of is te vinden in de tattooshop voor een nieuwe versiering van zijn hond ‘Baco’ op ze onderbeen.
Nou lijkt onze Pepijn Keppel geenszins op bovenstaand beschreven type, verre van. Hij is ex-tophockeyer, schrijver, journalist en columnist en schrijft o.a. voor De Groene Amsterdammer en Trouw. Ik had nog nooit van hem gehoord, totdat mijn oog viel op een column afgelopen week, “Korfbal is wat ons land na tien jaar Rutte verdient”. De titel doet enigszins nog vermoeden dat het een positief stukje betreft, maar niets is minder waar. Het is geschreven met in een in zuur gedrenkte pen en met sarcasme overgoten. Ik vermoed waarschijnlijk door een gebrek aan inspiratie, ik geef hem nog het voordeel van de twijfel. Maar hij heeft ook niet de moeite genomen om wat meer verdieping te zoeken. Vooroordelen over en weer, door het luisteren van een podcast en het kijken van de WK-finale tegen Taiwan.
Maar vooroordelen, populisme, stereotypering, daar kan ik ook wel wat mee. Want onze Pepijntje is een hockeyer, een ‘kakker’ zoals we dit in de volksmond zeggen. Geboren en getogen met een gouden lepeltje en een hockeystick. Zijn eerste woordje was ‘VVD’ en hij kreeg een puzzeltje met aandelen ABN-AMRO als kraamcadeau. Hoorde van jongs af aan regelmatig iemand langs de lijn, met een hete aardappel in zijn keel brullen, dat hij nog een ‘punt moest drukken’. Deze vrolijke krullenbol woont ongetwijfeld tegenwoordig in een luxe appartement Amsterdam-Zuid, stemt nu al jaren D’66 voor een beter milieu en onderwijs, is groot fan van Rob Jetten. Maar vliegt ondertussen regelmatig naar een ver en zonnig oord voor een retraiteweekend of om ‘de drukte van de stad te ontvluchten’. Is te vinden met zijn Apple Notebook, bij een hip koffietentje, voor een heerlijke ‘pumpkin spice latte macchiato havermelk decafé’, met een lekker stukje bananencake (Uiteraard van geredde bananen). om even een column in elkaar te flansen.
Als blanke jongen van welgestelde ouders heeft hij waarschijnlijk nooit een dag echt hoeven werken voor zijn geld, heeft geen studieschuld en kon heerlijk gaan studeren aan de UVA. Uiteraard lid geweest van zo’n prachtig elitair studentencorps, waar hij zich gedroeg als een ‘natte tosti’ en groot werd gebracht met het idee dat vrouwen niks meer zijn dan emmers om te vullen. In de kroeg heerlijk afpilsen met papa’s creditcard en afgeven op de ‘paupers’, het klootjesvolk, ‘werken is voor de dommen’. Op de hockeyclub tot laat keuvelen met zijn matties, over politiek, het monetair stelsel, de beurs en crypto. De hockeyclub, de start-up, de kraamkamer van de toekomstig dispuutleden, bankiers, advocaten, zakenlieden, oftewel de nieuwe generatie ‘witte boord crimineeltjes’. Op de club leren onze nieuwe ‘leiders’ en CEO’s, lekker zuipen, slikken, snuiven en kotsen en kon je in de kleedkamer Anne-Claire en Willemijn ‘aanduwen’. Uiteraard hoef je zelf geen poot uit te steken op de club, want een beetje hockeyclub die heeft geen vrijwilligers, die heeft personeel. De kantine is tegenwoordig een ‘onderneminkje’, een verdienmodel, volgestopt met op slinkse wijze verkregen subsidies, alles voor de ‘clubcash’.
In het weekend toert Pepijntje langs de grachten van Amsterdam met zijn overpriced en inmiddels failliete elektrische Van Moof-fiets. Op zoek naar nieuwe vegan-recepten en healthy bistro’s. Heeft geen auto nodig, hij verlaat eigenlijk nooit meer Amsterdam, want waarom zou je? De wereld is Amsterdam en daarbuiten wonen alleen maar arbeiders, burgers, Henk en Ingrids. Nou, heel soms voor een familiefeestje bij de countryclub in Laren steken we de grens over. Hij speelt paddel, golft, doet aan yoga en racet op zijn dure racefiets langs de Zaanstreek over de polderwegen. Waarschijnlijk midden op de weg, want verkeersregels en fietspaden gelden niet voor Pepijntje en zijn vriendjes.
Tot zover de vooroordelen over Pepijntje, misschien zit ik er helemaal naast en anders is er vast wel iemand in Amsterdam die zich aangesproken voelt.
Pepijntje heeft jarenlang tophockey gespeeld en heeft al die tijd niet durven zeggen dat hij op mannen valt, pas na zijn carrière. Wat geeft het zou je zeggen? Maar het is toch tekenend voor de cultuur binnen hockey en ik denk helaas nog wel binnen meer sporten. Geloof me, bij korfbal zou dit totaal geen issue zijn, want dat is nou juist het mooie van de korfbalcultuur. Je mag helemaal jezelf zijn, geen machogedrag, geen gebral, iedereen haalt zijn schouders op en gaat weer verder waar die mee bezig was. Als Pepijntje nou wat meer research had gedaan, dan had hij geweten dat er zelfs dit jaar in de New York Times een ode is geschreven aan deze sport:
‘Het is één van ’s werelds meest vooruitstrevende sporten, een zeldzame teamsport die speciaal is bedacht voor vrouwen en mannen om in gelijke aantallen samen te spelen, met evenveel respect, waarde en verantwoordelijkheid.’
Door een journalist die daadwerkelijk de moeite nam om de cultuur te leren kennen, een wedstrijd bezocht en zich verdiepte in de diversiteit, kracht en alle positieve eigenschappen van deze sport. Want kennelijk is Pepijn wat ons land voortbrengt na tien jaar Rutte. Dat een jonge, talentvolle journalist, nog steeds klakkeloos het ‘ganzenbord’ en oer-Hollandse imago overneemt en dit versterkt. Wat tegelijkertijd ook wat zegt over de marketing bij de KNKV, kennelijk zit het suffe en saaie imago toch diepgeworteld.
Tuurlijk helpt niet mee dat je als land steevast wereldkampioen wordt, maar dat worden de hockeyvrouwen en schaatsers ook al jaren en de basketballers van de U.S.A. winnen ook elke vier jaar goud. In tafeltennis en badminton worden de chinezen ook steevast wereldkampioen, of wat dacht je van de dominantie in het herentennis. Jarenlang was het Federer of Nadal. Kennelijk is dat minder van belang bij de media en bij korfbal doet dit er wel toe. Doet het wat af aan de prestatie? Nee, sommige landen of individuen zijn nou eenmaal heel goed in een bepaalde sport en daar is niet mee gezegd dat je dan rustig achterover kan leunen. Om op een hoog niveau blijven en te ontwikkelen kost heel veel bloed, zweet en tranen. Dus we kunnen ook zeggen dat jarenlang aan de top blijven ook gewoon heel knap is. Maar ja, uiteindelijk draait het natuurlijk allemaal om het geld en aandacht, sponsors, media, het bedrijfsleven kan een sport wereldwijd laten groeien. Ik gun Pepijn ook een groei in zijn persoonlijke ontwikkeling, ik gun hem om een keer een finale in de Korfbal-League mee te maken. De fans te ontmoeten, cultuursnuiven zullen we het maar noemen, en waarschijnlijk komt hij erachter dat hij al die jaren voor de verkeerde sport had gekozen.
Kus, AvdP
https://www.trouw.nl/sport/korfbal-is-wat-ons-land-na-tien-jaar-rutte-verdient
