Een groot chocolade ei in de vorm van een kip staart mij vragend en verschrikt aan. Het heeft grote ogen en loenst licht. Het geeft goed de gemoedstoestand van dit paasweekend weer. Halve finales NK jeugd korfbal. Het was een “rollercoaster”, een “kermis”, spreekwoordelijk dan. Al had Ridderkerk het heel letterlijk genomen en stond ik al vroeg in de ochtend oog in oog met de ‘Supercrusher’, de ‘Flying eyeball’ en ‘Wimpies Prijzenpaleis’. Ik aarzelde en stond even stil, maar kreeg al gauw een duw in de rug richting de sporthal. Geen suikerspinnetje of een Casio kermishorloge voor mij dit keer.
Ik weet even niet zo gauw wie er nou meer spanning voelde deze dag? De ouders, familie en vrienden? De trainers en coaches? Of de spelers zelf? Ik zag moeders in lange rijen voor het toilet staan, vaders en vrienden volgden de wedstrijden liever nagelbijtend live in de kantine en de ouder die wel durfde te kijken schold de scheidsrechter steevast uit voor ‘pannenkoek’!
Maar hoe je het ook hebt beleefd, het was een dag om trots op te zijn! Hoe gaaf dat drie van onze jeugdteams zich tot in de halve finales wisten te spelen. Gesteund door bussenvol geel-zwart uitgedoste en gepassioneerde supporters. Waar ze in Zeist een slordige zeven ton neerleggen om een vals zingende Angela Schijf te zien optreden in ‘The Passion’, laten wij een paar kilometer verderop zien dat passie niet te koop is en laten we zien waar een kleine club groot in kan zijn. Al vermoed ik dat de vocale en artistieke optredens van onze D-side ook (nog) geen hoge ogen zullen gooien bij enig platenlabel. Maar ze kunnen het wellicht een keer proberen bij ‘Holland’s got talent’.
Onze cultuur is gebouwd op deze passie en uniek in al zijn vormen. Het was weer genieten om te zien wat er allemaal gebeurt als we gaan, want dan gaan we met z’n allen! Het zal volgens mij dan ook niet lang duren voordat we de status van cultureel erfgoed zullen bereiken. Ouders, sponsors, vrijwilligers staan bijna in de rij om er een onvergetelijke dag van te maken. Een waar spektakelstuk voor de liefde van je kind en korfbal. Joop van den Ende kijkt er jaloers naar.
De D1, C1 en B1 in de play-offs en al wekenlang verspreidde de passie zich als een virus door de club en menig huiskamer en slaapkamer. Bijna koortsachtig werden wedstrijden urenlang teruggekeken. De KNKV-app maakt overuren, zoeken naar tegenstanders en hun uitslagen. Speculeren, calculeren en beredeneren waarom we gaan winnen. Of het geholpen heeft? De semi-finals waren in ieder geval sensationeel en alle drie superspannend. De C1 miste net het vuur waar ze vorige week overtuigend mee van Unitas wonnen, de B1 kon helaas niet genoeg doordrukken tegen Avanti na de rust en de D1 flikte het gewoon tegen SKF: pats, boem in de finale.
Maar wat heb ik genoten van die passie en de trots van de spelers, de NK-shirts worden bijna op koninklijke wijze gedragen en foto’s worden met brede glimlach terug gekeken. Ik zag tranen van geluk, er werd geschiedenis geschreven en herinneringen voor het leven gemaakt. Dit kunnen ze je nooit meer afpakken! Zelfs Bob de Jong was tot tranen geroerd en nam nog een gele kaart mee naar huis. Dalto blijft toch in je hart.
Na alle hectiek kwam ik zondag weer wat tot rust en luisterde aandachtig naar de paastoespraak van de paus:
“Bedankt voor die bloemen!”
“Bedankt voor die livestreams!”
“Bedankt voor die doelpunten”
“Bedankt voor die teammanagers”
“Bedankt voor die sponsors”
“Bedankt voor die D-side”
En hij zegent Den Bosch voor de finale, nog één keer kermis. Ik sla een kruisje en neem nog stukje chocolade ei, tot zaterdag.
Kus, AvdP
