Wat als vanavond je laatste training was? Wat als morgen je laatste wedstrijd is die je zou spelen? Wat als je morgen opeens zou moeten stoppen met korfbal? Soms is sport keihard en onverbiddelijk, met maar een flinterdun laagje ijs tussen de hoogtepunten en diepe dalen. In een fractie van een seconde kan een korfballeven op zijn kop staan en flitst je hele carrière ineens aan je voorbij. Korfbal is soms bijna als een religie en geeft je een doel, zingeving aan je bestaan en soms kan het het enige zijn waarvoor je ’s ochtends opstaat. Haar verhaal schrijft zich als een klassieke tranentrekker, een film, een ‘love story’ waarin je hoop koestert op een ‘happy end’ maar dat je verbijsterd, stil en gedesillusioneerd achterlaat. Helaas staat haar verhaal niet op zichzelf. Al velen die in het illustere rijtje staan van ‘weet je nog’. Velen zagen hun dromen als zeepbellen uiteen spatten door nare blessures die een topsportleven onmogelijk maken.
Noa, ze kwam binnen als ‘Convoi Exceptionnel’. Met haar prachtige lach en lange donkerrode krullen, maar vooral een uitzonderlijk korfbaltalent dat nog niet zo lang geleden zelfs de doelpunten aaneenreeg tegen ons in Hoenderdaal. Noa, ze had niet veel tijd nodig om menig Daltohart te veroveren en sneller te doen laten kloppen. Haar strijd, haar passie en vuur waarmee ze achteloos speelde viel op en het voelde alsof ze al jaren bij onze club hoorde.
Met haar aan boord een heuse Kapteyn zou ons slagschip weleens de titel kunnen binnenslepen en na jaren weer in de hoogste divisie mee kunnen gaan doen. Ik had haar een mooier afscheid gegund, nu pakte de donkere wolken samen in Nijeveen, op een vochtige kutvloer. Want als een zware blessure je dan toch nekt, hoop je dat dat natuurlijk in stijl gaat. Waar je in de slotseconde in de buzzer de winnende goal maakt, in een finalestrijd voor de titel met een volgepakt Hoenderdaal. Dan heb je in ieder geval toch nog een mooi verhaal om te vertellen.
Ik had haar de D-side gegund, ik had haar liederen gegund die haar naam scandeerden. Maar het leven is soms niet eerlijk. En nu pas met haar 25 jaren jong ben ik bang dat ze niet meer terugkomt, een derde keer is denk ik teveel. Al blijven we hoop houden, een blessure identificeert natuurlijk niet wie je bent!
Zijn de titelkansen dan verloren? Nee, volgens mij niet, ik heb er zelf al weddenschappen op staan met ‘onze ladies’. We worden gewoon kampioen! Want wij hebben natuurlijk veel meer ‘Convoi Exceptionnel’. Te denken aan onze eigen Lotte ‘Queen Keuning’ of Cavelaars a.k.a. ‘Mega Mindy’, of wat dacht je van ‘Fleur Kroescontrol’ en natuurlijk ‘look who’s back!’ Karin ‘The Brinkmeister’
We gaan zaterdag starten en voor Noa hoop ik dat ze op de middenstip komt te staan en we nog een keer haar een staande ovatie gunnen. Het is je gegund en wellicht staat de deur nog op een kier. Bij Dalto ben je altijd welkom!
Kus AvdP
